你中有我我中有你 中文藉詞對於泰語聲調的貢獻

語言之間的交流經常能夠通過互相擁有的藉詞體現出來，在泰語中就有很多隨着華人遷移而來一同帶來的詞彙，這些詞彙不僅豐富了泰語的詞彙體系，而且對泰語的聲調也產生了一定的影響。到底是怎麼回事，我們一起來了解一下。

คำยืมภาษาจีน มีการนำมาใช้ทับศัพท์จนเป็นคำคุ้นเคยในชีวิตประจำวัน เช่น ยืมคำศัพท์ฮกเกี้ยน ได้แก่ ฮ่องเต้, ฮองเฮา, ก๊ก (แคว้น, ประเทศ) ฯลฯ ศัพท์แต้จิ๋ว ได้แก่ ก๋วยเตี๋ยว, กงสี, กังฉิน ฯลฯ ศัพท์กวางตุ้ง ได้แก่ ปักกิ่ง, ปาท่องโก๋, เย็นตาโฟ  เป็นต้น
泰語在日常生活中借用中文詞語已經成爲習以爲常的現象，例如借用福建話詞彙，如“皇帝”、“皇后”、“國”等；借用潮州話詞彙，如“粿條”、“公司”、“奸詐”等；借用廣東話詞彙，如“北京”、“油條”、“釀豆腐”等。

เหตุจากการยืม คำยืมภาษาจีน มาใช้นี้เอง ทำให้ไทยต้องคิดเครื่องหมายวรรณยุกต์ตรี (  ๊ ) และจัตวา (  ๋ ) ขึ้นเพื่อใช้เขียนคำยืมภาษาจีนเป็นหลัก ต่อมาจึงใช้เขียนคำยืมภาษาอื่นด้วย ส่วนคำไทยนั้นใช้กับคำเลียนเสียงธรรมชาติหรือเสียงอุทาน เช่น ฮ้า ฮื้อ
由於借用了中文詞語，泰語也需要引入附加的聲調符號 (  ๊ ) 和 (  ๋ ) ，用來書寫借用的中文詞語。後來，這種書寫方式也被用於書寫其他外來詞彙。而泰語本身用於模仿自然聲音或擬聲詞，例如“ฮ้า”、“ฮื้อ”。 

แม้คำไทยจะมีวรรณยุกต์ 5 เสียง แต่ระบบอักษรกลาง สูง ต่ำ ทำให้เราใช้ไม้เอก (  ่ )  ไม้โท (  ้ ) ก็สามารถเขียนคำไทยได้ครบ 5 เสียง เช่น คา ข่า ค่า ค้า ขา, นา หน่า หน้า น้า หนา  อักษรกลางเสียงตรีและจัตวาเป็นพยางค์ที่ไม่มีความหมาย เช่น ก๊า ก๋า ตี๊ ตี๋ ปู๊ ปู๋  แต่คำยืมภาษาจีนต้องใช้อักษรกลางไม้ตรีและจัตวามาก เช่น เกี๊ยะ (รองเท้าไม้) ก๋ง เก๋ง เจ๊ง  ฉะนั้นอักษรพ่อขุนรามคำแหงจึงมีแต่รูปวรรณยุกต์เอก (  ่ ) และโท (  ้ ) แต่รูปจัตวา (  ๋ ) นี้ เมื่อเขียนเร็วหวัดติดเป็นเส้นเดียวกันค่อย ๆ กลายเป็นรูปโท (  ้ ) รูปจัตวา (  ๋ ) จึงใช้กำกับเสียงจัตวาอักษรกลาง
儘管泰語有5個聲調，但是由於輔音的高、中、低聲調系統，我們可以使用附加聲調符號“่”和“้”來書寫所有的5個聲調。例如，“คา”、“ข่า”、“ค่า”、“ค้า”、“ขา”、“นา”、“หน่า”、“หน้า”、“น้า”、“หนา”。中輔音附加聲調符號的聲調 (  ๊ ) 和 (  ๋ )本身沒有意義，例如“ก๊า”、“ก๋า”、“ตี๊”、“ตี๋”、“ปู๊”、“ปู๋”。然而，借用的中文詞語需要使用音節 ( ๊ )和 ( ๋ )聲調，例如เกี๊ยะ、“ก๋ง”、“เก๋ง”、“เจ๊ง”。因此，蘭甘亨創造的字母中只有音節附加符號“่”和“้”，沒有音節附加符號“๋”。但是當快速書寫時，就變成了“้”和“๋”，用於標記中輔音聲調。

สมเด็จฯ กรมพระยาดำราชานุภาพประทานคำอธิบายเรื่องไม้ตรี (  ๊ ) และจัตวา (  ๋ ) ไว้ในพระราชนิพนธ์เรื่องอธิบายวรรณยุกต์ นายบุญเตือน ศรีวรพจน์ นำลงพิมพ์ในวาสารศิลปากร ฉบับเดือนกันยายน-ตุลาคม 2544 ว่า
丹龍·拉差努帕親王描述了(  ๊ ) 和(  ๋ ) 兩個聲調的使用，並由Boontuen Sriwornphot在《泰國藝術雜誌》（2001年9月-10月）出版。

“ไม้ตรี (  ๊ ) กับไม้จัตวา (เอากากบาทไม้โทเดิมมาใช้) (  ๋ ) เมื่อครั้งสุโขทัยยังหามีไม่ แม้แต่มาถึงสมัยกรุงศรีอยุธยาเมื่อก่อนรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราชก็ยังไม่มีข้อนี้รู้ได้ ด้วยในหนังสือจินดามณีตำราสอนหนังสือไทยที่พระโหราธิบดีแต่งในรัชกาลนั้น มีโคลงบอกวรรณยุกต์ไว้บทหนึ่งว่า
( ๊ )和 ( ๋ )在素可泰時期並不存在，在阿瑜陀耶納萊王時期前也不存在，在《Chindamanee》中有這樣的記載：

สมุหเสมียนเรียนอรบรู้   วิสันช
忠誠學習，勤奮求知，
พิณเอกพิณโททัณ   ฑฆาตคู้
廣泛涉獵，博覽羣書，
ฝนทองอีกฟองมัน   นฤฆหิต นั้นนา
二調符號和間隔符號， 代表着韻律，
แปดสิ่งนี้ใครรู้   จึ่งให้เป็นเสมียน
這八件事，誰能知曉， 便爲學者。

ถ้าไม้ตรีไม้จัตวามีอยู่ในสมัยเมื่อแต่งโคลงบทนี้ก็คงบอกไว้ในโคลงด้วยแต่โคลงบทนี้อาจมีผู้แต่งเพิ่มเข้าในหนังสือจินดามณีเมื่อภายหลัง  ถ้าเช่นนั้นก็ยิ่งแสดงว่าไม้ตรีไม้จัตวามีช้าเข้ามาอีก ได้ให้ตรวจดูหนังสือลายมือเขียนในสมัยกรุงศรีอยุธยาอันมีอยู่ในหอสมุดสำหรับพระนครหลายเรื่องก็ไม่เห็นใช้ไม้ตรีหรือไม้จัตวา
在創作這首詩時，如果( ๊ ) 和( ๋ )存在，詩中應該有相關記載。然而，可能是後來的作者在《Chindamanee》中加入了這些符號。這更加顯示了( ๊ ) 和( ๋ )的逐漸普及。可以從阿瑜陀耶時期在圖書館中保存的大城市手稿發現，並未發現使用( ๊ ) 和( ๋ )的例證。

มาพบหนังสือที่มีไม้จัตวาในบทละครเขียนครั้งกรุงธนบุรี และที่มีทั้งไม้ตรีและไม้จัตวามมาพบในหนังสือกฎหมายฉบับหลวงที่ประทับตราสามดวงเขียนในรัชกาลที่ 1 กรุงรัตนโกสินทร์เป็นเก่าแก่ที่สุดนี่ว่าด้วยเอาลายมือเขียนเป็นหลักพิสูจน์
目前，我們可以在吞武裏王朝的劇本中找到使用這些聲調符號的書籍，以及在卻克里王朝一世王的律法書中找到同時使用( ๊ ) 和( ๋ )的書籍。這些書籍是最古老的，作爲手寫記錄的主要證據。

แต่ยังมีหลักอย่างอื่นปรากฎอยู่ในกฎหมาย ‘ศักดินาพลเรือน’ (ฉบับพิมพ์) ตอนทำเนียบพวกสำเภาในกรมท่ามีชื่อเรียกตามภาษาจีนและผันด้วยไม่ตรีไม้จัตวาหลายชื่อ เช่น จุ้นจู๊ นายสำเภา และปั๋นจู๊ พนักงานซ่อมแปลงสำเภา เป็นต้น ส่อให้เห็นว่าไม้ตรีไม้จัตวาเกิดขึ้นแต่ก่อนสมัยกรุงธนบุรี น่าจะมีเมื่อตอนปลายสมัยกรุงศรีอยุธยา คิดขึ้นสำหรับเขียนคำภาษาจีนเป็นมูลเหตุ”
然而，在印刷版的法律規定《薩迪納國民》中，還存在其他證據。該法規涉及航海船隻，使用中文術語，並用不同的聲調符號表示，例如"จุ้นจู๊"、"นายสำเภา"和"ปั๋นจู๊"，這些符號代表船隻修理和改裝的工人。這表明( ๊ ) 和( ๋ )早在吞武裏時代就存在，可能在阿瑜陀耶王朝時代末期開始用於書寫漢字。

ปัจจุบันนี้ ถึงเราจะลองตัดไม้ตรีไม้จัตวาออกก็สามารถเขียนคำไทยที่จำเป็นต้องใช้ได้โดยไม่มีปัญหา จึงเชื่อได้ว่าไม้ตรีไม้จัตวาเกิดจากอิทธิพลภาษาจีนอย่างแน่นอน
現在，就算我們現在可以去除( ๊ ) 和( ๋ )，仍然可以正常書寫所需的泰語，沒有任何問題。因此，可以肯定地說，( ๊ ) 和( ๋ )的出現受到了中文語言的明顯影響。

大家能想到哪些泰語詞彙用了這兩個聲調符號嗎？

聲明：本文由本站泰語編譯整理，素材來自silpa-mag，未經允許不得轉載。如有不妥，敬請指正。